Κάποτε ήταν σήμα κατατεθέν των φυλακόβιων. Σημάδι κοινωνικού αποκλεισμού που μπορούσε να σου στερήσει ακόμα και τη δουλειά σου. Στις ημέρες μας αυτό άλλαξε και το τατουάζ επέστρεψε στις ρίζες του. Πλέον είναι επιλογή. Καλή; Κακή; Είναι επιλογή και ως τέτοια δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο πέρα από αυτόν που αποφασίζει να το κάνει στο κορμί του.
Και επειδή το τατουάζ είναι μόνιμο, η σκέψη και μόνο του να το αφαιρέσεις...
κοστίζει και πονάει περισσότερο από το να το κάνεις, θα πρέπει όσοι το αποφασίσετε να είστε απόλυτα σίγουροι πως θα θελήσετε να ζήσετε μαζί του αρμονικά για το υπόλοιπο της ζωής σας.
Τώρα που είναι καλοκαιράκι και η «κάψα» για τατουάζ έσβησε δεδομένου πως αυτή είναι η μοναδική εποχή του χρόνου που δεν πρέπει κάποιος να πάει να χτυπήσει τατουάζ, είναι η κατάλληλη στιγμή, ψύχραιμα και νηφάλια, να μιλήσουμε δια την δερματοστιξία. Από την σύλληψη του σχεδίου μέχρι την εκτέλεση και την περιποίηση μετά, θα πρέπει να έχεις στο νου σου, πως αυτό είναι μια σχέση ζωής. Θα προβληματιστείς, θα πονέσεις, θα ταλαιπωρηθείς αλλά στο τέλος θα έχεις αποτυπώσει στο δέρμα σου ένα κομμάτι του εσωτερικού σου κόσμου.
Βήμα πρώτο: Η σύλληψη του σχεδίου
Για να μη βρεθείς μετά από μερικά χρόνια που θα έχεις το τατουάζ να λες «πως πήγα κι έκανα εγώ τέτοια αηδία», καλό θα είναι να σκεφτείς σοβαρά το σχέδιο που θα επιλέξεις να «χτυπήσεις». Όσο περισσότερο συμβολίζει κάτι για εσένα, τόσο πιθανότερο είναι να μη το βαρεθείς ποτέ. Αν είναι ένα στοιχείο της ζωής σου ή του χαρακτήρα σου, ακόμα καλύτερα.
Το να πας να «χτυπήσεις» κάτι άσχετό απλά και μόνο για να το «χτυπήσεις», για να κάνεις βόλτες στην παραλία ή να σηκώνεις λίγο περισσότερο το μανίκι για να φανεί, σε έχει βάλει ήδη στο λάθος δρόμο. Πήγαινε να αγοράσεις ένα μηχανάκι και κάνε τρύπα στην εξάτμιση. Την ίδια δουλειά θα κάνεις και δεν θα έχεις σημαδέψει το σώμα σου.
Όταν, λοιπόν, φτάσεις έξω από το τατουατζίδικο (το οποίο επίσης θα πρέπει να έχεις επιλέξει με προσοχή, αν και πλέον υπάρχουν πολλοί και καλοί επαγγελματίες) θα πρέπει να έχεις ήδη καταλήξει στο σχέδιο. Στους τατουατζήδες δεν αρέσει καθόλου να πηγαίνεις εκεί και να τρως 2 και 3 ώρες μέχρι να διαλέξεις.
Όταν, επιτέλους, καταλήξεις βρες το ιδανικό μέρος πάνω στο σώμα σου για να το κάνεις. Η φάση εδώ δεν σηκώνει… μπλάνκο. Εκεί που θα αποφασίσεις, εκεί θα γίνει και τέλος.
Και κάπου εδώ τα εύκολα τελειώνουν και η καρδιά αρχίζει να χτυπάει λίγο πιο γρήγορα…
Βήμα δεύτερο: Η προετοιμασία
Όταν καταλήξεις σε σχέδιο και σημείο, μπαίνεις στην τελική ευθεία. Είναι η τελευταία σου ευκαιρία να φύγεις. Πως είναι όταν στέκεσαι στα σκαλιά της εκκλησίας και περιμένεις τη νύφη και ακούς από μακριά την κόρνα και σου λέει ο κολλητός πως «ή τώρα ή ποτέ»; Ε, αυτό. Αν δεν είσαι σίγουρος φεύγεις τώρα. Μετά δεν θα έχεις άλλη ευκαιρία.
Αφού λοιπόν, αποφάσισες να μείνεις σηκώνεις το μανίκι. Ο tattoo artist όση ώρα εμείς μιλάμε, έχει εκτυπώσει το σχέδιο που θα κάνεις σε ένα ειδικό χαρτί το οποίο όταν ακουμπήσει πάνω στο δέρμα σου αφήνει το σχέδιο που έχεις επιλέξει. Έτσι ο τατουατζής ελαχιστοποιεί την πιθανότητα να κάνει λάθος.
Εκεί είναι η τελευταία ευκαιρία να αλλάξεις θέση στο τατουάζ. Πριν από αυτό, όμως, ο καλλιτέχνης σε έχει ξυρίσει, σου έχει καθαρίσει και απολυμάνει το σημείο και πλέον έχει έτοιμη την περιοχή που θα δουλέψει. Αφού, τελειώσει και αυτό σε βάζει να κάτσεις. Το που θα κάτσεις εξαρτάται από το σημείο που θα επιλέξεις να χτυπήσεις το τατουάζ.
Το χειρότερο είναι όταν σε βάζει να κάτσεις σε αυτή την καρέκλα που θυμίζει την αντίστοιχη του οδοντιάτρου. Ακούς και τον ήχο από το μηχάνημα που προετοιμάζει και μοιάζει αδιανόητα με εκείνο του τροχού και έχεις την αίσθηση πως πας για σφράγισμα στο μπράτσο. Ναι, δεν πονάει λιγότερο.
Βήμα τρίτο: Η ώρα της βελόνας
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψεις μια προσωπική αναφορά. Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον τατουατζή μου (ο οποίος αυτοαποκαλείται… σαδιστής), του πηγαίνω ένα κουτί με κουλουράκια και βουτήματα από τον φούρνο της γειτονιάς του. Πριν πεις «και τι σχέση έχει αυτό» θυμήσου: ο άνθρωπος αυτός για τις επόμενες δυο ώρες θα σε έχει βάλει κάτω και θα σου τρυπάει το σώμα με βελόνες που θα σου ρίχνουν χρώμα μέσα στο δέρμα. Σκέψου τώρα: ποιον άνθρωπο πρέπει να καλοπιάσεις; Σωστά. Αυτό λέω κι εγώ και του πάω τα κουλουράκια.
Βέβαια αυτό δεν πιάνει πάντα. Όταν φτάνει στο σημείο που πονάει, δείχνει να το ευχαριστιέται! Το κάνει πιο έντονα -λέει- για να τελειώσει πιο γρήγορα. Παράλληλα, πιάνει την κουβέντα για να ξεχαστείς. Αλλά εσύ έχεις τον πόνο σου εκείνη την ώρα. Κάνε υπομονή. Θα τελειώσει, που θα πάει. Το πιθανότερο είναι να σου πει κάποια παλιά ιστορία για κάποιον που πόναγε υπερβολικά και στο τέλος να σου πετάξει το «μα δεν είναι αστείο; Δυο μέτρα μαντράχαλος και να κλαψουρίζει»; Μην απαντήσεις. Είναι παγίδα. Θέλει να σε ρίξει στο φιλότιμο για να μην γκρινιάζεις.
Εντάξει, δεν πονάνε όλα τα σημεία το ίδιο αλλά μετά από λίγη ώρα, υπάρχει και ένα σχετικό μούδιασμα. Επίσης, αν το τατουάζ είναι μεγάλο πάρε τα τσιγάρα σου κάπου κοντά. Θα σου χρειαστούν.
Πέρα από τα αστεία, πάντως, υπάρχει και το θέμα της υγιεινής και εκεί τα πράγματα είναι σοβαρά. Οι βελόνες που θα χρησιμοποιήσει θα πρέπει να ανοιχτούν μπροστά σου και μετά το τέλος της δουλειάς θα πρέπει να τις σπάσει και να τις πετάξει στα σκουπίδια. Θα πρέπει να φοράει γάντια. Οτιδήποτε διαφορετικό γίνει είναι αιτία διακοπής.
Βήμα τέταρτο: Η περίοδος της επούλωσης και η περιποίηση
Όταν επιτέλους θα έχει τελειώσει, το σημείο που έχεις κάνει το τατουάζ θα φλέγεται και έρχεται η ώρα για το «σκωτσέζικο ντους». Ο tattoo artist θα σου ρίξει μια γενναία ποσότητα από φυσικό ορό για να καθαρίσει το τατουάζ. Η αίσθηση είναι όπως όταν κάνεις βουτιά στη θάλασσα και έξω έχει 45 βαθμούς κελσίου! Αγαλλίαση. Και στα «καπάκια» πόνος γιατί παίρνει το χαρτί για να το σκουπίσει από τα νερά.
Αφού περάσεις και αυτόν τον σκόπελο ήρθε η ώρα της ηρεμίας. Θα σου το τυλίξει με μεμβράνη και αν και θα νιώθεις σαν το κοτόπουλο που περίσσεψε και το τυλίγει η μάνα σου για να το βάλει στο ψυγείο, θα είσαι χαρούμενος που τελείωσε.
Το σημείο που έχει γίνει το τατουάζ είναι μια ανοιχτή πληγή, ένα έγκαυμα, που απαιτεί να το προσέχεις για το επόμενο εικοσαήμερο όπως θα έκανες με ένα μωρό. Αρχικά τρείς πλύσεις την ημέρα και κρεμούλα και στη συνέχεια, δυο πλύσεις την ημέρα και κρεμούλα (που κολλάει πάνω σε ρούχα και σεντόνια όταν κοιμάσαι και τ΄ ακούς το επόμενο πρωινό). Με χλιαρό νερό, δεν πα’ έξω να χιονίζει.
Αυτή η περίοδος είναι η σημαντικότερη γιατί επί της ουσίας, εσύ πλέον «δουλεύεις» πάνω στο τατουάζ. Ο tattoo artist έκανε ότι ήταν να κάνει. Από εσένα εξαρτάται πως θα καταλήξει το τατουάζ.
Μακριά από θάλασσες και τον ήλιο (εξ ου και δεν «χτυπάμε» τα καλοκαίρια). Στην περίοδο της επούλωσης δεν το ξύνουμε. Το ακουμπάμε απαλά από πάνω και προσπαθούμε να ηρεμήσουμε τη φαγούρα που προκαλείται επειδή «θρέφει».
Μετά τις 20 ημέρες όλα έχουν τελειώσει. Καλορίζικο! Έχεις ένα ολοκαίνουργιο τατουάζ. Το θέμα είναι πως επειδή είναι εθιστικό ήδη έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι το επόμενο σχέδιο.
Είναι σαν τα γνωστά πατατάκια. Κανείς δεν μπορεί να… κάνει μόνο ένα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου