ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΜΙΑ ΟΔΥΝΗΡΗΣ ΠΤΩΣΗΣ. Η ΠΑΜΜΗΤΕΙΡΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΠΟΥ ΕΞΕΠΝΕΥΣΕ ΔΙΑΣΥΡΟΜΕΝΗ ΜΕ… ΤΣΟΝΤΕΣ. Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ 1η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΛΕΟΜΕΝΗ ΓΕΩΡΓΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΝΟ ΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΜΑΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ «ΗΧΟΥΣ»Γράφει ο ΔΙΟΝ. ΒΡΑΪΜΑΚΗΣ
Η σημερινή μέρα κάθε χρόνου ήταν για τον Κλεομένη από τις ξεχωριστές τής ζωής του. Ήταν το Πάσχα του, τα Χριστούγεννά του, τα δικά του γενέθλια – κι ας μην είχε γεννηθεί εκείνη την ημερομηνία. Καμιά τριανταριά χρόνια τον έβλεπα που είχε την 1η Οκτωβρίου λαμπάδα αναμμένη στο ημερολόγιό του. Ήταν η μητέρα όλων των επετείων του, η ημέρα που του έβγαζε...
ενθουσιασμό παιδιού μπροστά στα κεράκια των γενεθλίων. Τα τελευταία γενέθλια της Αθλητικής Ηχούς – γι’ αυτήν ο λόγος – που κάναμε μαζί, ήταν σαν σήμερα το 2003. Σεπτέμβρη μήνα είχα επανακάμψει στην εφημερίδα για την οποία ένιωθα πως εκεί που τελείωνε το σώμα μου, άρχιζε το δικό της.
«Έλα να ξαναρχίσεις από το επετειακό φύλλο της 1ης Οκτωβρίου και όλη η εφημερίδα πάνω σου», μου είχε πει. Ως τότε κατέγραφα στο παθητικό μου (ή, ενδεχομένως, στο ενεργητικό μου) δυο παραιτήσεις από τη θέση του Διευθυντή Σύνταξης της Αθλητικής Ηχούς διαφωνώντας – για το καλό της εφημερίδας όπως πίστευα και πιστεύω – με τον ίδιο άνθρωπο που με είχε εμπιστευτεί: τον φίλο πρώτα και εργοδότη μου ύστερα, Κλεομένη. Τον Κλεομένη Γεωργαλά. Με έπεισε να επιστρέψω αναβαθμισμένος, ως διευθυντής αυτή τη φορά (χωρίς το... συντάξεως στο πλάι του). Και γύρισα σε ένα περιβάλλον θανατερό, σε μια εφημερίδα που τα χρώματά της, η θεματολογία της, η δομή της, το ντύσιμό της γενικά, ήταν σαν να πέρασε ανεμοθύελλα και τα άφησε να κρέμονται ξεσκισμένες λωρίδες πάνω της, παρά τις γενναίες προσπάθειες των επικεφαλής και των συντακτών.
Η εφημερίδα είχε χρέη σε βαθμό αποπληξίας, απλήρωτους εργαζόμενους, απογοητευμένο προσωπικό, και με το σύννεφο της καταιγίδας για χειρότερα μελλούμενα εγκαταστημένο μόνιμα πάνω από τη οδό Κωνσταντινουπόλεως, στο Μεταξουργείο. Εκεί όπου στεγαζόταν επί πολλά χρόνια μετά τα ιστορικά ιδιόκτητα γραφεία τής οδού Βούλγαρη, στην Ομόνοια. Βρήκα κόσμο ηρωικό, αποφασισμένο, αλλά πληγωμένο. Κόσμο με την αίσθηση ενός στρατού που είχε χάσει τον πόλεμο πριν από τη μάχη – κάτι σαν τη σημερινή Ελλάδα, για να το κάνουμε επίκαιρο. Γιατί πήγα αφήνοντας μια ημερήσια δουλειά που, τουλάχιστον, μου πρόσφερε σταθερό εισόδημα; +/- Δείτε τη συνέχεια
Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να δώσω την ακριβή εξήγηση γιατί το έκανα. Το πιθανότερο επειδή με τραβούσε το αίμα. Ή επειδή μέσα μου με συνάρπαζε η ιδέα τής αυτοθυσίας για κάτι που με τίμησε και το τίμησα. Και δεν μετάνιωσα. Άλλωστε αμέσως μετά η Αθλητική Ηχώ βελτιώθηκε, ανέβηκε, αρχίσαμε να φυσάμε και να σπρώχνουμε όλοι μαζί το βαρύ σύννεφο της Κωνσταντινουπόλεως. Αλλά στη συνέχεια, όταν ο Κλεομένης έφυγε ξαφνικά από τον κόσμο, μαχητής και όρθιος, η Ηχώ, και η Φωνή μας (της Δευτέρας), αγοράστηκαν υπό το βάρος απίστευτων χρεών από άλλον εκδότη με στόχο μια καλύτερη τύχη. Για ένα διάστημα η εφημερίδα βίωσε την ύστατη αναζωογόνηση του ετοιμοθάνατου. Και μετά…
...Μετά ήρθε η πτώση που κατέληξε στην εκπόρνευση
Το καλοκαίρι του 2004 παραιτήθηκα για τελευταία φορά από την επαγγελματική αγάπη τής ζωής μου (*Υγ.2), αφήνοντας (εγώ και ΟΛΟΙ όσοι δουλέψαμε μαζί) μια εφημερίδα που είχε τη μεγαλύτερη δυνατή ποιότητα για τα οικονομικά δεδομένα της και, ακόμα, που διέθετε αξιοπρέπεια. Ο χρόνος μετρούσε πλέον αντίστροφα και επιταχυνόμενος για την Ηχώ και το ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟ προσωπικό της. Που τέντωσε όσο μπορούσε το σχοινί για να τη σώσει, δούλεψε με φιλότιμο, αλλά αυτό το… τέντωμα πάλι δεν έφτασε. Η πτώση οδήγησε σε εκπτώσεις. Λιγότερες σελίδες, απώλεια ειδήσεων, πρόωρη καθημερινή εκτύπωση ώστε να έχει μικρότερο κόστος αλλά λιγότερη επικαιρότητα, σε βαθμό που να κυκλοφορεί ακόμα και χωρίς ολόκληρους σημαντικούς βραδινούς αγώνες που διεξάγονταν μετά την εκτύπωσή της.
Ώσπου η τσουλήθρα έφτασε ώς τον εκχυδαϊσμό, ώς την εκπόρνευση. Η ιστορική Ηχώ, η Παμμήτειρα εφημερίδα του αθλητικού Τύπου που ανέδειξε Διακογάννηδες, Νικολαΐδηδες (εκδότης του Φωτός), Φουντουκίδηδες, Σβολόπουλους – πολλές μεγάλες μορφές και μεγάλες πένες – έφτασε στο σημείο να κυκλοφορεί μαζί με cd-τσόντες για να σωθεί!
Ένα εκδοτικό Βυζάντιο που έπεσε...
Βέβαια, για να λέμε τού… εκπορνευτή το δίκιο, η Αθλητική Ηχώ υπήρξε ένα εκδοτικό Βυζάντιο που άρχισε να πέφτει από μέσα. Είχε μια φθίνουσα από χρόνια πορεία, μία έλλειψη έγκαιρης και ΜΟΝΙΜΗΣ ανανέωσης (ό,τι δεν ανανεώνεται πεθαίνει), ένα κόλλημα σε πολιτικές που αντί να πλαταίνουν μπάζωναν την ακτή τού αναγνωστικού της κοινού. Είχε αγκυλώσεις και αδυναμία να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, να διακρίνει το καινούργιο που ερχόταν δυναμικά από το βάθος του ορίζοντα καλπάζοντας και δεν το υπολόγισε ούτε όταν έφτασε η ανάσα του στον σβέρκο της. Σε πολλές περιπτώσεις λυπήθηκε το καρφί κι έχασε το πέταλο. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι οι αυτοκρατορίες όταν προσπαθούν να εξαπλωθούν αποκτούν ρωγμές. Και το «Βυζάντιο» του αθλητικού Τύπου βρέθηκε κάποια στιγμή όχι απλώς με ρωγμές, αλλά χαράδρες όταν επιχείρησε ανορθόδοξα, χωρίς μέσα, να εξαπλωθεί στον πολιτικό Τύπο. Αυτό ήταν το καπάκι του φέρετρου που υψώθηκε τότε με την ημερήσια πολιτική εφημερίδα «Νέα Ελλάδα» για να κλείσει μερικά χρονιά μετά. Δυστυχώς το «Βυζάντιο» του αθλητικού Τύπου έπεσε οριστικά λίγα χιλιόμετρα μακριά από την… Κωνσταντινουπόλεως. Βαριά άρρωστο από την όζαινα που βρωμοκόπησε τον εκδοτικό χώρο.
Υγ.1: Δεν αρνούμαι το προσωπικά μερίδιο στη διαχρονική φθορά τής Ηχούς που κάποιοι φίλοι (άσπονδοι ή γκαρδιακοί) θα μου αποδώσουν. Όμως προσπάθησα πολλές φορές, κι όποτε κλήθηκα, να δώσω ζωντάνια και ποιότητα σε αυτήν την εφημερίδα – και εν πολλοίς το πέτυχα στο μέτρο των δυνατοτήτων που μου παρέχονταν. Όταν έβλεπα τη σκουριά να τρώει το σίδερο της Ιστορίας της, έκανα ό,τι μπορούσα για να μετριάσω αυτήν τη φθορά. Και όταν προσπάθησαν να παραβιάσουν τα προσωπικά επαγγελματικά μου όρια, βλάπτοντας και εμένα και την Αθλητική Ηχώ, προχώρησα σε οδυνηρές αλλά έντιμες παραιτήσεις (για να προσκληθώ πάλι μετά από χρόνια από τον Κλεομένη σε μια νέα προσπάθεια σωτηρίας που πάντα οδηγούσε σε ανάκαμψη).
(*) Υγ.2: Να διευκρινίσω ότι δεν είμαι ο μοναδικός που ένιωσε τον μεγάλο έρωτα για την Ηχώ. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων εργάστηκαν σε αυτήν ήταν ερωτευμένοι μαζί της. Και σήμερα η μεγάλη της απουσία, το τεράστιο κενό στην ζωή και στην καριέρα μας, φαίνεται περισσότερο. Ώρες ώρες κοιτώντας τον χώρο γύρω μου νιώθω σαν ένα από τα τελευταία κομμάτια σε μισοάδεια σκακιέρα.
Υγ.3: «Δανείστηκα» το πρωτοσέλιδο της πρώτης Ηχούς (1η Οκτωβρίου 1945) που εικονογραφεί τούτο το άρθρο από πρωινή ανάρτηση στο fb του φίλου και παλιού συνεργάτη Άγγελου Μενδρινού. Και τον ευχαριστώ Πηγή: http://harddog-sport.blogspot.gr