«Κιβωτός του κόσμου»: Μια κυψέλη αγάπης για παιδιά που βρίσκονται σε τρυφερή ηλικία και τους λείπει η στοργική αγκαλιά

Τα πάντα για το Χιώτη πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου και την "Κιβωτό του Κόσμου" τους ανθρώπους της, τους χώρους της, τα παιδιά της, καθώς και για τη στήριξη που παρέχει σ' όσους βρεθούν στο κατώφλι της 

Συνέντευξη του πατέρα Αντώνιου Παπανικολάου, 
δημιουργού της «κιβωτού», στον Οδυσσέα Κοκκινάκη

Μια πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια, η οποία αποδίδει καρπούς και γαληνεύει την ψυχή του εμπνευστή της, είναι η δημιουργία της «κιβωτού του κόσμου». Η γέννησή της ιδέας προέκυψε από την ανάγκη.
Όπως μας είπε ο άνθρωπος που πάλεψε για να δώσει σ’ αυτήν την ιδέα «σάρκα και οστά» ο πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου, η ανάγκη αυτή ήταν πολύπλευρη, αλλά είχε να κάνει με τα παιδιά, που ενώ βρίσκονταν σε μια τρυφερή ηλικία, έδιναν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, αφήνοντας πίσω το κομμάτι της εξέλιξής τους.

Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται η "κιβωτός"

Η «κιβωτός» ήρθε να αναπληρώσει για τα παιδιά αυτά, το σπίτι που τους λείπει...

-Πως ξεκίνησε ως ιδέα η Κιβωτός;

Προέκυψε αυτό, προσπαθώντας να ανταποκριθώ στην ανάγκη. Η ανάγκη ήταν πολύπλευρη. Από το να βάλουμε τα παιδιά στο σχολείο που είχαν σταματήσει σε μεγάλες ηλικίες, ελληνόπουλα, 15, 16, 17 χρονών.

Λέει κάπου ο Καζαντζάκης ότι το θαύμα είναι ο ανθός της ανάγκης. Πραγματικά εμείς ζούμε ένα θαύμα εδώ. Διότι δεν μπορούσαμε σε καμία περίπτωση να φανταστούμε ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί  σ’ αυτό το βαθμό, αυτό το έργο. Η ανάγκη ήταν αυτή που μας έδωσε την ώθηση να ρισκάρουμε, να θεωρήσουμε ότι το πρόβλημα που έχει ένα παιδί, το οποίο μπορεί να είναι από οποιαδήποτε άλλη χώρα, ή το ελληνόπουλο, που εύκολα του κολλάμε την ταμπέλα του αλήτη, γίνεται διότι ο καθένας απ’ εμάς αδιαφορεί και θεωρεί παιδί του, μόνο αυτό που έχει μέσα στο σπίτι του.

Δε γνωρίζει όμως ότι αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν με την απόρριψη και την αδιαφορία από μέρος μας, κάποτε θα έρθουν σ’ επαφή με τα δικά μας παιδιά, κάποτε θα κυκλοφορήσουν εκεί που είμαστε και εμείς.

Θέλω να πω ότι τα παιδιά, όλου του κόσμου είναι και δικά μας παιδιά και αν δε φροντίσουμε να τα ζεστάνουμε να θερμάνουμε τις καρδιές τους, αυτά τα παιδιά που θα μείνουν στην Ελλάδα μεγαλώνοντας θα αποτελέσουν ένα μεγάλο πρόβλημα.

Θα έχουμε χάσει μια μεγάλη ευκαιρία, μια μεγάλη πρόκληση, να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε όπως πάντοτε η Ελλάδα έκανε, ως μια μεγάλη χοάνη πολιτισμού, και αυτόν τον κόσμο, άλλοι θα τον οικειοποιηθούν και  θα τον εκμεταλευτούν, όπως συμβαίνει, με πάρα πολλές αιρέσεις που υπάρχουν στην περιοχή μας.

Ποιος σας βοηθάει στο να πραγματοποιείται αυτό το έργο; Έχετε τη βοήθεια του κράτους;

Τη βοήθεια του Κράτους, ουσιαστικά, οικονομικά δηλαδή δεν την έχουμε. Αυτός που μας βοηθάει, είναι ο απλός ο κόσμος, ο φτωχός ο κόσμος. Ο Έλληνας έχει ζήσει πολλά, ξέρει από προσφυγιά, από μετανάστευση, από πόνο, από φτώχια, από αρρώστιες και πάντα θα τους φέρουν τα βήματά τους εδώ για να δώσουν τον οβολό τους, τα τρόφιμα, τα διάφορα είδη, που χρειαζόμαστε εμείς εδώ για να ανταπεξέλθουμε.

Είναι ένας μεγάλος αγώνας που επαφίεται στα χέρια του Θεού. Εμείς δεν έχουμε κάτι στάνταρ. Η βοήθειά μας είναι ο κόσμος ο απλός που δεν ξέρουμε πότε θα έρθει , αλλά έρχεται πάντοτε τη στιγμή που εμείς τον χρειαζόμαστε.

Και έτσι στηρίζουμε όλα αυτά τα παιδιά, που κρέμονται από εμάς για τα πάντα, για το μέλλον τους, για τις ανάγκες τους , ακόμα και να συντηρήσουν το σπίτι τους, μιας και όλα αυτά τα παιδιά που έχουμε είναι παιδιά μονογονεϊκών  κατεστραμμένων οικογενειών.

Δηλαδή, ο ένας που γονέας που υπάρχει έχει πρόβλημα.

Έτσι αναλαμβάνουμε εμείς όλα, μέχρι την ενηλικίωσή του, μέχρι να μπορέσει να σπουδάσει να  μπορέσει να ενταχθεί στην κοινωνία με αξιοπρέπεια.

Αυτό κυρίως εμείς δουλεύουμε με τα παιδιά. Να καταλάβουν ότι δεν είναι άχρηστα, ότι δεν είναι δεύτερης κατηγορίας και ότι μπορούν να δώσουν τον αγώνα τους φτάνει να εστιάσουν στη δική τους ζωή που μπορεί να αλλάξει. Ενώ η μάνα τους ή ο πατέρα τους, που έχει πάρει ένα στραβό δρόμο, μερικές φορές δεν αλλάζει. Και το λέμε αυτό, διότι τα δικά μας παιδιά επειδή έχουν ζήσει πολλά, έχουν μέσα τους θυμό και πίκρα και αν αυτό δεν το διαχειριστής σωστά μπορεί να τα καταστρέψει, όσον αφορά την πρόοδό τους. Βρίσκουν δικαιολογίες. Εμείς έχουμε μάθει τα παιδιά μας να μη θεωρούν υπεύθυνο τον καθένα γύρω τους, αλλά μόνο τον εαυτό τους. Η αποτυχία οφείλεται γιατί εσύ δεν προετοιμάστηκες σωστά, γιατί τεμπέλιασες, γιατί εσύ δεν οργάνωσες σωστά τα πράγματα στη ζωή σου. Τους μαθαίνουμε λοιπόν ν’ αγωνίζονται και να μην ψάχνουν να βρουν θύματα να ρίξουν την ευθύνη τους.

Σ’ αυτήν τη διαδικασία είμαστε πάνω από 200 εθελοντές, σε διάφορες ειδικότητες, από δασκάλους, γιατρούς δικηγόρους, μαγείρισσες, συνταξιούχοι, φοιτητές, όλοι εθελοντές  για να ενισχύσουμε την κοινωνία αυτών των παιδιών να συνεχίσουν το σχολείο και να προχωρήσουν τη ζωή τους.

Πόσα παιδιά είναι στην κυψέλη της Κιβωτού

Αυτή τη στιγμή είναι 300 παιδιά. Είναι 50 τα αναλφάβητα, 50 τα παιδιά του νηπίου,  και Δημοτικό, Γυμνάσιο Λύκειο είναι περίπου από 70 παιδιά. Ο αριθμός αυτός είναι πολύν μεγαλύτερος αν αναλογιστείτε ότι εκτός από τα παιδιά στηρίζουμε και τη μάνα για να μπορέσει να μείνει δίπλα στο παιδί της.

Αυτή είναι και η διαφορά η δική μας με τα ιδρύματα. Εμείς δε θέλουμε να έχουμε ένα κλειστό χώρο, όπου τα παιδιά έτσι έγινε από τη μοίρα τους και έμειναν μέσα. Θέλουμε να καθημερινά να ανοίγουν τη πόρτα και να μπαίνουν μέσα, επειδή το επιλέγουν, επειδή τους αρέσει, καταλαβαίνουν ότι προοδεύουν και τους κάνει καλό αυτό το μέρος.

Γι’ αυτό λοιπόν το λόγο επιχορηγούμε όλες τις μονογονεϊκές οικογένειες, για να μπορέσουν να κρατήσουν το σπίτι τους. Και το κάνουμε αυτό για ένα χρονικό διάστημα έξι μηνών, μέχρι να τους βρούμε δουλειά. Αφού θα στηρίξουμε την μητέρα ψυχολογικά με τους ειδικούς που έχουμε, η κοινωνική υπηρεσία κάνει την κατάλληλη έρευνα και διαπιστώσει ότι έτσι έχουν τα πράγματα, θα τους δοθεί αυτή η βοήθεια.

Τους νοικιάζουμε σπίτι για το οποίο καλύπτουμε το ενοίκιο το πρώτο διάστημα και επιπλέον το σπίτι αυτό τους το επιπλώνουμε, τους παρέχουμε τα βασικά για τη διατροφή τους και γενικά στηρίζουμε το γονέα εκτός από το παιδί του, για να μπορέσει να κρατηθεί κοντά στο παιδί του.

Όλα τα περιστατικά που έχουμε στον ξενώνα, είναι Ελληνίδες μητέρες, από την επαρχία που έφυγαν και εγκατέλειψαν το σπίτι τους, για να χαθούν εδώ στην Αθήνα, μόνο και μόνο για να γλυτώσουν από το ξύλο, μέχρι την καταπίεση ή και να κάνουν πράγματα που δε θέλουν.

Αυτές τις γυναίκες της βοηθάμε να ηρεμήσουν. Ο ξενώνας έχει 24ωρη φύλαξη για να προστατεύονται από τα περιβάλλοντά τους, υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί, κοινωνικοί φροντιστές και ψυχολόγος σε μόνιμη βάση.

Αφού περάσει το πρώτο διάστημα και σταθεί στα πόδια της, της βρίσκουμε μια δουλειά και σιγά-σιγά στήνει το δικό της σπιτικό μαζί με τα παιδία της, πάντα δίπλα. Αυτό όλο γίνεται για να μην εγκαταλείψουμε τη μάνα και πάρει άλλο δρόμο εκείνη και άλλο τα παιδιά της και στη συνέχεια τη βλαστημούν. Εγώ τους λέω ότι επέλεξαν τον εύκολο δρόμο, δηλαδή να τα παρατήσουν, από το να αγωνιστούν. Το παιδί χρειάζεται τη μάνα του. Την  αγαπάει, τη λατρεύει όσο και ντροπή να νοιώθει γι’ αυτήν. Υπάρχουν περιπτώσεις που τα παιδιά δε μιλάνε στη μητέρα τους, αλλά έρχονται και μου λένε: «Πάτερ μπορούμε να τη βοηθήσουμε; Τι να κάνουμε για εκείνη; Να τη βάλουμε σ’ ένα πρόγραμμα απεξάρτησης ή να βρούμε ένα τρόπο να τη σταματήσουμε από τη δουλειά που κάνει.

Καταλαβαίνω λοιπόν, ότι το μεγαλύτερο δώρο για αυτά τα παιδιά είναι η μάνα τους, έτσι τα στηρίζουμε, στηρίζουμε και εκείνες και ότι τους λείπει το αναλαμβάνουμε εμείς, για συγκεκριμένο όμως διάστημα, μέχρι να σταθούν στα πόδια τους.

Πως ξεκίνησε ο πατέρας Αντώνιος να δημιουργήσει την κιβωτό του κόσμου;

Γεννήθηκα στη Χίο, γαλουχήθηκα από τους γονείς μου, φτωχοί μεν άνθρωποι, πλην όμως τίμιοι και αξιοπρεπείς. Από ‘κει ξεκινάει η όλη μου ιδιοσυγκρασία. Είμαστε μια οικογένεια πολύτεκνοι, πέντε αγόρια, που δε μας περίσσευαν πράγματα. Όμως πάντα η μητέρα μας φρόντιζε πάντα, όταν κάποιος κτύπαγε την πόρτα του σπιτιού μας στο Κάστρο της Χίου, να ζητήσει βοήθεια, του προσέφερε κάτι. Και μας έλεγε ότι η βοήθεια δεν έχει σημασία με το τι δίνεις, αλλά αν βάζεις μέσα την καρδιά σου, σ’ αυτό που δίνεις. Και αυτό μπορεί να είναι ένας απλός λόγος, ένα άγγιγμα που θα στηρίξει τον άλλον την ώρα της αποτυχία του.

Και ο πατέρας μου ένας φτωχός άνθρωπος, ο μόνος που δούλευε, αφού εγώ και τα αδέλφια μου ήμασταν μικροί, ήταν ένας πλανόδιος μικροπωλητής, ο οποίος προσπαθούσε να μας μεγαλώσει με αξιοπρέπεια, χωρίς να μας λείψει από τα βασικά πράγματα κάτι. Έχοντας το παράδειγμα του πατέρα μου, που πάντοτε ήταν τίμιος, στο σωστό δρόμο, είχε πολλά παιδιά, μπορεί να μην ήταν εξαιρετικά μορφωμένος, αυτό μου έγινε συνείδηση ότι πρέπει να αγωνίζεται ο άνθρωπος για να εξελιχθεί . Και σιγά –σιγά από μικρός ήθελα και εγώ να βοηθάω τους άλλους και γενικά τους αδύνατους. Ακόμα από το σχολείο θυμάμαι έπαιρνα το μέρος των αδυνάτων και έτρωγα και εγώ ορισμένες, αλλά είχα την αίσθηση ότι ήμουν με το καλό και μου άρεσε αυτό.

Γενικώς, δε συμβιβαζόμουν με τις καταστάσεις. Αυτό που λέμε ρε παιδί μου αυτό έτσι είναι. Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα; Τι σε νοιάζει τώρα γι’ αυτά τα πράγματα. Αυτό δε μπορούσα εγώ με τίποτα να το ανεχτώ. Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου.

Φεύγοντας κάθε μέρα από το σπίτι μου να πάω στην εκκλησία έβλεπα συγκεκριμένα προβλήματα και αποφάσισα να κάνω κάτι. Χωρίς να έχω κάποια βοήθεια, χωρίς να έχω στήριξη ή δυνατότητες. Απλά και μόνο να πλησιάσω και να ενδιαφερθώ γι’ αυτόν τον άνθρωπο που έβλεπα μπροστά μου. Αυτό το πράγμα συγκίνησε τον κόσμο και ο Θεός μας έστειλε βοήθεια από ‘κει που  δεν το περιμέναμε.

Έτσι αυτό άρχισε να ανοίγει να μεγαλώνει. Βρεθήκαμε αρχικά με 200 παιδιά σ’ ένα πολύ μικρό χώρο, σχεδόν στο δρόμο και πραγματικά ο Θεός το ευλόγησε και αυτός ο χώρος πια δε μας χώραγε και ενώ γνώριζαν οι πάντες, μας έχουν αναγνωρίσει οι πάντες δε βρισκόταν ένας χώρος.

Τα βραβεία δεν είναι τίποτα, παρά μια αναγνώριση για να έρθει κοντά σου ο κόσμος να σε γνωρίσει να σε αγκαλιάσει, να σε βοηθήσει.

Εμείς μεγαλώνουμε ένα μεγάλο πληθυσμό παιδιών και είμαστε οι γονείς τους. Φανταστείτε πως είναι να μεγαλώνεις 1 ή 2 ή 3 παιδιά και πως όλα αυτά τα παιδιά που έχουμε στην κιβωτό. Και βέβαια τα παιδιά αυτά είναι πολύ δύσκολα, όταν έρχονται εδώ έχουν ήδη ένα διαμορφωμένο χαρακτήρα, τον οποίο εμείς πρέπει να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας σε υπομονή, σε αγάπη, για να είμαστε αποτελεσματικοί.

 -Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι κοντά σας;

Υπάρχει μια συνεργασία, κυρίως σε περιστατικά. Οικονομική βοήθεια όμως δεν υπάρχει.

-Από την Αρχιεπισκοπή υπάρχει βοήθεια;

Δεν υπάρχει ούτε από ’κει οικονομική βοήθεια. Πλην όμως, ο αρχιεπίσκοπος με το που εξελέγη ενδιαφέρθηκε να μάθει για την κιβωτό, έκανε τα εγκαίνια του νέου ξενώνας  και πρότεινε να ανοίξουμε το μοντέλο της κιβωτού και σ’ άλλες περιοχές της Αθήνας. Εγώ είμαι ανοιχτός, όμως από την εμπειρία  μου δεν είναι κάτι εύκολο. Χρειάζεται αφοσίωση, να βρεθούν άνθρωποι που θα καταθέσουν ψυχή και θα θυσιάσουν κάποια πράγματα πέρα από τη δουλειά τους.

Απαιτεί να αφουγκραστούμε τον  διπλανό μας. Ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τι συμβαίνει.

Η κιβωτός ξεκίνησε στην πλατεία του Κολωνού. Μια περιοχή που έρχεται πρώτη σε εγκληματικότητα. Υπάρχουν εκεί παιδιά που είναι 17 χρονών και δεν έχει πάει ούτε στην τρίτη δημοτικού. Εκεί λοιπόν άρχισα να ψάχνω τη ρίζα του κακού.

Και διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε οικογένεια. Ο ένας είχε φύγει και ο άλλος που υπήρχε ήταν χειρότερος από παιδί, όσον  αφορά τις ευθύνες τους. Ζητούσε από το παιδί να έχει σωστή συμπεριφορά, όταν ο ίδιος ήταν κατακάθι.

Δυστυχώς σήμερα έρχονται παιδιά στο κόσμο θύματα, όλων αυτών των ανθρώπων που με τη σειρά τους ήταν θύματα των δικών τους γονιών. Δε μορφώθηκαν, δε σπούδασαν τους εκμεταλλεύτηκαν και με τη σειρά τους αυτοί, την πίκρα τους τη μεταφέρουν στα παιδιά τους.

-Στα 10 χρόνια πορείας της Κιβωτού, κάποια παιδιά έχουν φύγει από κοντά σας. Τι πορεία έχουν;

Ήδη έχουμε κάποια παιδιά που είναι φοιτητές, κάποια άλλα παιδιά έχουν τελειώσει φαντάροι, έχουν τις δικές τους δουλειές. Σκοπός μας είναι να στηρίξουμε τα παιδιά να σταθούν στα πόδια τους. Να είναι ανεξάρτητα.

Έχουν όμως φιλότιμο μεγαλώνοντας δίπλα μας και τους βγαίνει από μέσα τους η ανάγκη, να περνάνε από εδώ. Να γίνονται με τη σειρά τους εθελοντές, συνεργάτες και όταν σχολάνε από τη δουλειά τους, έρχονται εδώ και ασχολούνται με ότι υπάρχει ανάγκη. Δεν γίνεται επιλογή.

Υπάρχουν παιδιά που τους δώσαμε ένα μέλλον. Αυτή τη στιγμή είναι ανεξάρτητα, έχουν το δικό τους μισθό. Τους έχουμε δώσει τα εφόδια να στηρίξουν τον εαυτό τους, να κάνουν τη δική τους σωστή οικογένεια.

Το εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα είναι πάρα πολύ καλό για να έχουν εφόδια για τη ζωή. Μαθηματικά, αρχαία ελληνικά, φυσική, αγγλικά, γαλλικά, κομπιούτερ, χημεία, έκθεση. 

Εθελοντές, που είναι μέχρι και καθηγητές Πανεπιστημίου, εν ενεργεία καθηγητές, οι οποίοι σχολάνε από το σχολείο και έρχονται για να διαβάσουν τα παιδιά. Χάρη σ’ αυτούς, έχουμε ένα πρόγραμμα, που βγάζει πάρα πολύ καλούς μαθητές.

Αυτά τα παιδιά που έχουν μέσα τους πολλά θέματα άλυτα, δεν  είναι εύκολο να το πετύχεις. Όμως δουλεύουμε και το ψυχολογικό τομέα. Οι άνθρωποι αυτοί παίζουν και το ρόλο του πατέρα και της μητέρας, όπου το παιδί τους λέει τι έγινε στο σχολείο, τι προβλήματα αντιμετώπισε κλπ. Είμαστε μια μεγάλη ανοιχτή οικογένεια, όπου συμπληρώνουμε στα παιδιά ότι τους λείπει για να εξελιχθούν.

Χώροι της Κιβωτού

Έχουμε 40 καταλύματα, τα οποία επιπλώνουμε και στηρίζουμε τις οικογένειές αυτές σ’ ότι χρειαστεί, για ένα διάστημα, μέχρι να σταθούν στα πόδια τους.

Έχουμε βοηθήσει πάρα πολύ κόσμο, ο οποίος ήρθε κοντά μας στηρίχθηκε και απομακρύνθηκε.

Τοπική κοινωνία

Υπάρχουν άνθρωποι που βοηθάνε. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που λένε ότι τι μας νοιάζει εμάς.

Εμείς παίρνουμε κάθε περίπτωση που βλέπουμε ότι χρειάζεται τη βοήθειά μας. Στα ελληνόπουλα το 80% ο πατέρας είναι μέσα στη φυλακή και έχουμε καθημερινά επικοινωνία με τον Κορυδαλλό.

Τα παιδιά έχουν ως πρότυπα όταν έρχονται τη μαγκιά, να κάνεις κοπάνα, να φτάσεις να έχεις ανάγκη να κλέψεις για να ζήσεις.

Αφού ξηλώσουμε όλο αυτό, τους εξηγούμε ότι μαγκιά είναι να μπορείς να πας στο σχολείο σου, να προοδεύσεις, ώστε να μπορείς να βοηθήσεις τη μάνα που έχει πάρει το στραβό το δρόμο.

Κατασκήνωση στη Ραφήνα

Υπάρχουν, συσσίτιο που δίνουμε σε 320 μονογωνεϊκές οικογένειες, τις οποίες σιτίζουμε, ντύνουμε τους δίνουμε φάρμακα, τους παρέχουμε γιατρούς και γενικά πράγματα που έχουν ανάγκη για να μπορέσουν να μπουν σε μια σειρά και μια τάξη

Λαθρομετανάστευση

Βλέπετε το χαμό που γίνεται τώρα. Αν υπήρχαν περισσότερες δομές  που να στήριζαν αυτούς τους ανθρώπους δε θα γινόταν αυτός ο χαμός. Αλλά η αδιαφορία του κόσμου και ότι είναι η δουλειά του άλλου να το κάνει και του κράτους. Βλέπεται το κράτος τι δουλειά κάνει σ’ αυτόν τον τομέα.

Ακόμα και τα κέντρα που πρόκειται ν’ ανοίξει είναι για 4.000  το καθένα, όταν είναι 680.000 οι καταμετρημένοι λαθρομετανάστες στη χώρα.

Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται στην Ελλάδα για να φύγουν. Όμως ορισμένοι θα μείνουν και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε.

Πάντοτε η Ελλάδα ήταν ένα μωσαϊκό, δεν είμασταν ποτέ μόνοι. Και επί Τουρκοκρατίας και παρ’ όλα αυτά καταφέραμε και επιβιώσαμε και δεν μας πείραξε το πιστεύω μας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πάντοτε δίναμε και πολιτισμό στους άλλους, δε φοβόμασταν ότι θα χαθούμε εμείς. 

Εδώ πολλά παιδιά που προέρχονταν από οικογένειες χριστιανικές, από διάφορες χώρες, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ρωσία και δεν ήταν βαπτισμένοι, ερχόμενοι δίπλα μας βαπτιστήκαν, κάνουν πνευματική ζωή, είναι πάρα πολύ καλοί χριστιανοί, κάτι που δε θα είχαν αν δεν βρισκόντουσαν εδώ.

Εγώ δεν τους ζητούσα τίποτα και αυτό μετρούσε παραπάνω γι’ αυτά. Υπάρχουν άλλα παιδιά που έχουν την πίστη τους. Εμείς τη σεβόμαστε αυτή και πολλά απ’ αυτά μάλιστα τους δίνουμε τη δυνατότητα να σπουδάσουν.

Κατασκήνωση

Έχουμε και την κατασκήνωση μας μια έκταση που μας έχει παραχωρηθεί για αρκετά χρόνια, στη Ραφήνα, την οποία έχουμε φτιάξει εμείς και μπορούμε και πηγαίνουμε τα παιδιά εκεί και έχουν τη διασκέδασή τους, κάνουν τα μπάνια τους, κάνουν τις δραστηριότητές τους, σε θέατρα, σε μουσεία, από εισιτήρια που μας προσφέρουν πολλοί άνθρωποι.

Έτσι γνωρίζουν πολιτισμό. Ένα άνθρωπος που έρχεται κοντά στον πολιτισμό μας και τον αγαπάνε.

Στην κατασκήνωση έχουμε και μια πνευματική κατεύθυνση, βάζοντας στόχους τους, οποίους πρέπει να επιτύχουμε. Εκεί κάνουμε και τη μεγάλη γιορτή για τους εθελοντές μας, για να τους ευχαριστήσουμε.   

Εμείς λέμε ότι αντί να καταριόμαστε το σκοτάδι, ας ανάψουμε ένα κεράκι ο καθένας για να μην είμαστε στο σκοτάδι.

Κάποια στιγμή όταν ξεκινήσαμε κινδυνεύσαμε, διότι δεν ήταν εύκολο τα περιβάλλοντά τους να τους αφήσουν. Και ήρθαμε σε ρήξη. Ρίσκαρα πράγματα, δε φοβήθηκε, πήγα στο μπάσκετ, έπαιξα μαζί τους.

Κτυπήσαμε πολλές πόρτες για βοήθεια. Εμείς κάνουμε αυτό το πράγμα. Όποιος μπορεί να βοηθήσει.

Οι βραβεύσεις μας ανοίγουν κάποιες πόρτες. Αυτή τη σημασία έχει για μας.

Βραβεύσεις

Από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, ως μια από τις καλύτερες οργανώσεις πάνω στη μέριμνα του παιδιού που βρίσκεται σε κίνδυνο.

Ο πρώην πρόεδρος Κωστής Στεφανόπουλος, η Ακαδημία Αθηνών, το Ευρωπαϊκό παρατηρητήριο από τις Βρυξέλλες μας ανακήρυξε ως το καλύτερο παράδειγμα κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

Επίσης, φέτος είναι υποψήφια η κιβωτός από το CNN HEROΕS, προτείνονται επειδή κάνουν κάτι , πάνω από τις δυνάμεις τους.  Για πρώτη φορά έχει προταθεί Έλληνας γι’ αυτήν την Παγκόσμια διάκριση την οποία παίρνουν 10 άτομα το χρόνο σ’ όλον τον κόσμο. Τα βραβεία θα δοθούν το Δεκέμβριο.


Στοιχεία επικοινωνίας:
Διεύθυνση: Ζηνοδώρου 3 & Καλλικλέους Κολωνός - Αθήνα 10442
Τηλέφωνο: 210 5141935, 210 5141953
FAX: 210 9623114
Email: info@kivotostoukosmou.org

 http://www.kivotostoukosmou.gr